De regen valt bij bakken uit de hemel
in mijn tuin en op het
ongeschonden gras
Het lot van dit stuk
aarde lijkt bezegeld
deze modderpoel die ooit zo prachtig was
En ik weet wat het doet
En ik vrees deze vloed
De tranen vallen bij bakken uit
de ogen
op het kussen en op de
ongeschonden ziel
Ze zeggen niets maar
spreken toch bewogen
van een struikelblok waar iemand over viel
En ik weet wat ik mis
En ik vrees dat liefde niet meer is
Genade valt bij bakken uit de hemel
overvloedig in de
uitgestrekte hand
Het doorbreekt de
dreigementen van de nevel
de liefde woelt in het verdroogde zand
En ik weet, het is daar
En ik vrees dat jij het droog verklaart
The rain pours out of the skies abundantly
onto my garden, onto the perfectly sown
grass
The fate of this piece of land seems set in
stone
this pool of mud
that used to be so pleasing to the eye
And I know what it does
And I fear this
great flood
The tears flow out of the eyes abundantly
onto the pillow, into souls so young and
pure
They don’t say a word, yet speak so
movingly
about the
stumbling block that once caused us to fall
And I know what I’ve missed
And I fear that
love has been dismissed
Mercy pours out of the skies abundantly
pouring onto the hand stretched out to
heaven
It pierces the threat of the gloom, of the
fog
love comes and
plows the dry soil of my heart
And I know it is here
And I fear you’ll
deny the clouds are near
No comments:
Post a Comment